ΤΟ ΜΕΓΆΛΟ ΔΕΞΊ, ΤΟ ΒΥΖΊ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΥΤΙΈΝ ΤΟΥ ΠΑΤΈΡΑ

IT 

AR 

ZH 

CS 

EN 

FR 

DE 

EL 

PT 

SK 

RU 

ES 

Ερευνώντας τα αίτια της σοβαρής πολιτικής και οικονομικής κρίσης που βιώνουμε, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, πολλοί αναλύουν θέματα που αφορούν τους μηχανισμούς, αλλά και τους ανθρώπους, που εμπλέκονται στις διάφορες στρατηγικές πολιτικής και θεσμικής δράσης.

Από αυτές τις αναλύσεις, αυτές οι αιτίες φαίνεται να δημιουργούνται από τις ευθύνες των ατόμων, ή ίσως από έναν πολύ κακό εκλογικό νόμο, ο οποίος, ωστόσο, προκύπτει ακόμη πιο πίσω, όταν με τον μύθο της πλειοψηφίας, που επιδεινώνεται από τα όρια των φραγμών και των βραβείων πλειοψηφίας, και στο όνομα της κυβερνητικότητας, δημοκρατία έχει ακυρωθεί, δίνοντας ευκολία στην ιδέα ότι η καλύτερη πλειοψηφία και η καλύτερη διακυβέρνηση αποκτώνται με τη δικτατορία.

Όπως πάντα, τα συμπτώματα συγχέονται με τις αιτίες, σε μια βαθιά κρίση που είναι πρωτίστως κοινωνικής φύσης, όπου η ηθική και πολιτιστική άβυσσος των κομφορμιστικών μαζών δεν μας επιτρέπει να κοιτάξουμε μέσα σε έναν πόνο που έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ψυχοκοινωνικής ασθένειας. Σίγουρα δεν θα επιλυθεί η κρίση με μια παραλλαγή των ηγετών, ή με μια λιγότερο πορσελάνινη επεξεργασία του εκλογικού νόμου, ή ακόμη χειρότερα με την απομάκρυνση των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, παρέχοντας ακόμη περισσότερη εξουσία σε άτομα αντί να τον αποδυναμώνει.

Ωστόσο, όλες αυτές οι λύσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν την υπέρβαση της οικονομικής κρίσης, μοιράζονται σε ένα χάος που αγκαλιάζει σχεδόν το σύνολο της πολιτικής κουλτούρας που εκπροσωπείται σήμερα σε θεσμικό επίπεδο και σε επίπεδο μέσων ενημέρωσης: τη μεγάλη δεξιά. Οι κοινωνίες αρρωσταίνουν σαν άτομα, και όπως σε αυτές, ο πόνος που δεν έχει επεξεργαστεί σωστά μετατρέπεται σε αδυναμία να αλληλεπιδράσει λειτουργικά με την πραγματικότητα. Πρόκειται για μια κλεμμένη πραγματικότητα που παρουσιάζεται καθημερινά από τα μέσα ενημέρωσης, από τους εκπροσώπους της μεγάλης δεξιάς που προσπαθεί να εκπροσωπήσει τον κόσμο, να τον συμμορφώσει με τα συμφέροντά του, μεταμφιέζεται σε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ως ελεύθερος και φωτισμένος δημοσιογράφος, ως κενός μεταφοριστής, ως καταθλιπτικός γελωτοποιός.

Και είναι ακριβώς η παράδοξη κατάθλιψη, αυτή η άρνηση της υποτίμησης του εαυτού που δίνεται από την κακή φροντίδα, τα συναισθήματα ενοχής, ίσως λόγω ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος που προκάλεσε το θάνατο κάποιων φίλων και από την έλλειψη προσκόλλησης στις πραγματικές ανάγκες, γεγονός που δημιουργεί μια μυθολογία της προσωπικής δύναμης σε βάρος των άλλων που έχουν γίνει μια προβολική μεταφορά για τον πραγματικό εαυτό που περιφρονείται.

Από αυτό προέρχεται η ηθική της δεξιάς, που τώρα μοιράζεται στον μεγάλο πολιτιστικό οικουμενισμό της μεγάλης δεξιάς, η οποία επιδιώκει τα συνήθη ιδανικά, την κυριαρχία του κόσμου από τους πλούσιους, δικαιολογημένη από τον μύθο τώρα οικουμενικό της αξιοκρατίας, αλλά δεν ισχύει αν με την ίδια αξία και με ίσα κέρδη βάζετε σε ένα πλυντήριο πιάτων και ένας επιχειρηματίας, και περιφρόνηση με μια τελική στρατηγική για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης άθλια.

Η μεγάλη Δεξιά, που επιβεβαιώνεται από τη δειλία των μυστικών της ψεύτικης αριστεράς, έχει τώρα τον έλεγχο των συνειδήσεων των περισσότερων ανθρώπων. Πείσε Αγγλοσαξωνικά ότι η αξία του εαυτού είναι αυτή των συσσωρευμένων αγαθών, ότι ο πλούτος δεν είναι πια αμαρτία, ότι όποιος εκμεταλλεύεται το έργο του άλλου δεν είναι πια εγκληματίας αλλά ευεργέτης, ότι ο κόσμος είναι σαν το μεγάλο βυζί της παιδικής ψυχολογικής μυθολογίας, μπορείς να τον ρουφήξεις ασταμάτητα για να μην τελειώνει.

Οι άρρωστες κοινωνίες, όπως και τα άτομα, οπισθοχωρούν, μεταβαίνοντας σε προηγούμενες φάσεις εξελικτικής ανάπτυξης προσπαθώντας να καταπολεμήσουν την αγωνία του παρόντος που δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη. Η οπισθοδρομική φαντασία του μεγάλου στήθους αντιπροσωπεύει επίσης την ήττα του συμβόλου του πατέρα, που τώρα δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα με σαφήνεια και θάρρος, καθορίζοντας τα όρια μεταξύ καλού και κακού. Ένας πατέρας ηττήθηκε στο ρόλο του ως υπεύθυνος για την ηθική ανάπτυξη των παιδιών του, αφήνοντάς τα στο έλεος της παντοδύναμου επιθυμίας της μητρικής καταγωγής. Και η κοινωνία μας δεν έχει πατέρες, πραγματικούς πατεράδες, που τώρα φοράνε μεταφορικά σουτιέν για να προσπαθούν να θηλάζουν συνεχώς τα παιδιά τους, ξεχνώντας την ανάγκη για ανεξαρτησία και αυτονομία, και των κοινωνικών πατέρων, που τώρα όλο και περισσότερο παθιάζονται με τα εγωκεντρικά, αξιολύπητα, επιθετικά και χειραγωγικά ένστικτά τους.

Τα πολιτιστικά σύμβολα του μεγάλου αυτή τη στιγμή λειτουργούν ως ανεξίτηλα και ισχυρά αποτελεσματικά σημάδια στις συνειδήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων επειδή ανταποκρίνονται στις ανάγκες της ψυχικής άμυνας ενάντια στο σφάλμα για τη δική του δυσλειτουργική συμπεριφορά. Η κοινωνική δυστυχία έχει συσσωρεύσει τόσο πόνο που δεν μπορεί πλέον να διαχειριστεί το βάρος του, και όλοι γίνονται ο αποδιοπομπαίος τράγος του άλλου, εύκολα εξημερώνονται από τις προπαγανδιστικές διακηρύξεις που προτείνονται από το μεγάλο δικαίωμα για την επίλυση των δεινών του κόσμου. Αρκεί να πιστεύουμε ότι οι άλλοι είναι υπεύθυνοι, ότι οι περιβαλλοντικοί και οικονομικοί πόροι είναι άπειροι και αυτοί που εκμεταλλεύονται και συσσωρεύονται δεν παίρνουν πόρους από τους άλλους, ότι η οικονομική κρίση είναι ουσιαστικά ένα είδος φυσικού κατακλυσμού χωρίς καμία ανθρώπινη ευθύνη, ότι οι πλούσιοι και οι ισχυρό είναι καλό και ευεργέτες, ότι το Διαδίκτυο θα σώσει τον κόσμο.

Αν πρόκειται για ψυχοκοινωνική ασθένεια, αποτέλεσμα ηθικής σύγκρουσης μεταξύ της αρχικής κουλτούρας και της αγγλοσαξονικής ηγεμονίας, τότε η θεραπευτική λογική θα περιελάμβανε μια κοινωνική ψυχοθεραπεία που συνδέει τους ανθρώπους που μαγεύονται από τους ψεύτικους μύθους της μεγάλης δεξιάς και του μεγάλου στήθους με την πραγματικότητά τους και με τους Υποφέρει. Το να μην μπορούμε να φανταστούμε, ούτε καν να το ευχηθούμε, ένα συμπόσιο φωτισμένων θεραπευτών που αναλαμβάνουν την τύχη της κοινωνικής μας ασθένειας, η λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η συνειδητοποίηση της βλάβης και η επαφή με την πραγματικότητα. Βγαίνοντας στους δρόμους, κλείνοντας την εικονική διαμόρφωση των σχέσεων και των συναισθημάτων που προσφέρονται από τους συνθετικούς υπολογιστές της κοινωνικότητας και της δημοκρατίας, απορρίψτε τους μυστικούς της μεγάλης δεξιάς, επικοινωνήστε με το συγκεκριμένο πόνο των άλλων ως καθρέφτη της δικής τους, και, τέλος, προσπαθούν να κάνουν κάτι χρήσιμο, δηλαδή, Ανθρώπινος.